Zondag 12 maart werd de herdenkingstocht van Megchelen naar Rees en van Rees naar Megchelen gehouden. Een wandeltocht over de route die eind 1944 voor veel dwangarbeiders van Kamp Rees een vluchtweg naar de vrijheid was. Een wandeltocht om te herdenken, te gedenken en om niet te vergeten. Zeker nu!
Megchelen heeft een grote rol gespeeld bij de opvang van Nederlandse dwangarbeiders uit kamp Rees. De omstandigheden in het kamp, dat maar vijf maanden heeft bestaan, waren ronduit vreselijk. Ruim 300 van hen kwamen om door ontbering, ziekte of mishandeling. In december 1944 werden in Megchelen de eerste Nederlandse dwangarbeiders opgevangen die uit Rees waren gevlucht. Megchelenaren wisten in februari 1945 enkele honderden dwangarbeiders naar hun dorp te krijgen.
Toespraak burgemeester
Burgemeester Otwin Van Dijk opende zijn toespraak bij het gedenkteken aan de Julianaweg, met het belang van blijven herdenken en gedenken en om erbij stil te staan dat in vrijheid leven niet vanzelfsprekend is. “Nooit!”, zei hij. “Dat zien we nu bijvoorbeeld door de oorlog in Oekraïne, die al meer dan een jaar gaande is. Oorlog, is dus letterlijk heel dichtbij.”
Vervolgens memoreerde hij aan de toespraak van de Oekraïense president Zelensky op 31 maart vorig jaar voor de Tweede Kamer. “De hard bevochten vrede in Europa sinds de Tweede Wereldoorlog is in één moment vernietigd, maar Oekraïne blijft zich verdedigen”, zei hij. Tegelijkertijd gaf hij aan dat het belangrijk is dat Europa sterk blijft optreden. Ook voor haar eigen veiligheid. “We moeten een einde maken aan de agressie, zodat er nooit meer oorlog is in Europa.”
Overlevingsdrang
Burgemeester Van Dijk noemde het hartverscheurend en bewonderingswaardig om te zien hoe de Oekraïense regering en de bevolking hun land met man en macht verdedigen. “Duizenden Oekraïense mannen geven hun leven voor de vrijheid. Dezelfde overlevingsdrang hadden ook de mannen in Kamp Rees. Onder verschrikkelijke omstandigheden hebben zij dwangarbeid verricht. Ze kwamen letterlijk in een hel terecht. We staan steeds verder van de Tweede Wereldoorlog af. Alleen de verhalen, foto’s, films en nog slechts enkele getuigen brengen ons terug naar de gebeurtenissen van toen. Daarom is het belangrijk dat we nieuwe generaties over de verschrikkingen blijven vertellen. Daarom blijven we herdenken. Daarom blijven we herinneren. Daarom blijven we ons respect tonen aan hen die onze vrijheid hebben bevochten.”